HISTORIA STOCZNIOWCA PŁOCK

Historia klubu Stoczniowiec Płock

Początki piłki nożnej dzielnicy Radziwie przypadają na lata okupacji. W 1944 roku Niemcy rozgrywają pierwsze mecze. Również jeńcy francuscy grają mecz z drużyną stoczni. Po wyzwoleniu na boisku w Radziwiu swoje mecze rozgrywają harcerze, ZWM, OMTUR.

W 1949 roku grupa działaczy: Zdzisław Kotarski, Wojciech Żółtowski, Jerzy Paszkiewicz, Stanisław Żółtowski zakłada koło sportowe „Stal” jako filię działającego przy Fabryce Maszyn Żniwnych klubu „Stal”. Data ta jest przyjmowana jako narodziny klubu „Stoczniowca”.

W 1952 roku do Płockiej Stoczni Rzecznej na stanowisko dyrektora ds. administracyjnych przybywa Władysław Rejter znany z działalności sportowej w Jarosławiu i Wrocławiu. Zakłada on w tym samym roku klub „Kolejarz” przy Płockiej Stoczni Rzecznej. W skład pierwszego zarządu wchodzą Władysław Rejter - prezes klubu, Kotarski Zdzisław - v-ce prezes, Paszkiewicz Jerzy - sekretarz klubu. Członkami zarządu zostają Frydrysiak Jakub , Żółtowski Stanisław, Kotarski Tadeusz. Zarząd powołuje sekcje: piłki nożnej, kolarską, lekkoatletyki, siatkówki i tenisa stołowego. Gospodarzem odpowiedzialnym za sprzęt zostaje Frydrysiak Jakub, który z Władysławem Rejterem prowadzą szkolenie w klubie. Dzięki ich staraniom jak na owe czasy klub zostaje dobrze wyposażony w sprzęt sportowy.

Sekcje piłki nożnej stanowią zawodnicy, którzy wcześniej występowali w klubie „Uni” Borowiczki i „Budowlani” Płock. Do klubu przychodzą piłkarze z innych klubów, m.in. Pietryszyn Janusz, Wójtkiewicz Jarosław z „Ogniwa” Płock i Machnacki ze „Stali”. W tym czasie zespół występuje w ,,C” klasie.

Awans do „B” klasy piłkarze wywalczyli w 1955 roku. Sezon 1956 jest dla piłkarzy z Radziwia udany. Na finiszu rozgrywek zajmują miejsce w środku tabeli. Dobre występy zakłócił incydent pobicia sędziego podczas meczu na Radziwiu pomiędzy „Kolejarzem”, a „Zniczem” Pruszków. Decyzją władz piłkarskich klub został zobowiązany do przeproszenia sędziego i odkupienia zegarka.

W 1957 roku założyciel, klubu i jego prezes Rejter Władysław wysuwa propozycję połączenia „Kolejarza”, „Gwardii” i „Siali” w jeden klub. Oznacza to likwidację klubu na Radziwiu. Zamiera działalność klubu. Na stadionie „Kolejarza” odbywają się sporadycznie treningi i mecze rezerw „Masovii”.

Jesienią 1961 roku działacze postanawiają reaktywować klub pod nazwą „Żeglarz”. Oparty zostaje o Stocznię Rzeczną, której branżowy Związek Marynarzy i Portowców ma swoją siedzibę w Gdańsku. Do władz klubu wchodzą: Kudlikowski Józef, który zostaje prezesem klubu i Pachniewicz Józef - sekretarz klubu. Członkami zarządu zostają: Zajdel Józef, Bor Antoni, Kotarski Zdzisław, Kotarski Tadeusz, Śliwinski Zygmunt. Zarząd powołuje sekcje piłki nożnej, piłki siatkowej kobiet, żeglarstwa i tenisa stołowego.

Zespół piłkarzy zostaje zgłoszony do „C” klasy. Do drużyny wracają piłkarze „Masovii”. Po rocznym pobycie w najniższej klasie rozgrywkowej, zespół awansuje do ,,B” klasy. Duża w tym zasługa trenera Cichockiego Andrzeja, byłego piłkarza płockiej „Wisły”. Przez cztery sezony drużyna występuje w „B” klasie.

W sezonie 1967/68 piłkarze „Żeglarza” po raz pierwszy w historii klubu awansują do „A” klasy. Zespól pod kierunkiem Marszałka Aleksandra występował w składzie: Wojak, Mikołajczyk, Niedbała J., Kuczmarski, Pankowski P., Zawadzki, Pankowski G., Gościniak, Burzyński, Kucharski, Borowski, Złotowski, Piotrowskj, Niedbała G, Garwacki. Niestety w sezonie 1968/69 piłkarze zajmują ostatnie miejsce w tabeli i muszą pożegnać się z „A” klasą. Po rocznym pobycie w ,,B” klasie piłkarze „Żeglarza” powracają do klasy „A”.

W rozegranym z początkiem stycznia turnieju z okazji Rocznicy Wyzwolenia Płocka, piłkarze „Żeglarza” zajmują 2 miejsce przegrywając w finale z „Wisłą” Płock 2:0.

W sezonie 1970/71 piłkarze są bliscy awansu do ligi okręgowej zajmując 2 miejsce w tabeli „A” klasy.

W sezonie 1971/72 zespół „Żeglarza” kończy rozgrywki na 8 miejscu.

Sezon 1972/73, pod wodzą nowego trenera Prosowskiego Tadeusza, zespół kończy na 7 miejscu.

Bardzo pomyślny jest sezon 1973/74. Drużyna „Żeglarza” zajmuje 3 miejsce i w myśl przepisów w tym sezonie drużyna miała zagrać mecze barażowe z ,,Falą” Kazuń. Jednak po rozpatrzeniu protestów dotyczących rezerw „Ursusa” zespół awansuje do klasy okręgowej bez baraży. Ówczesną kadrę zespołu stanowili: Strusiński, Szatański, Myk, Wilczyński, Romanowski, Moryń M., Żółtowski, Pietrzak, Jędrzejewski, Moderacki, Fuz, Kępczyński, Dorobek.

W sezonie 1974/75 piłkarze zajmują 9 miejsce . Sezon ten wiąże się z reorganizacją rozgrywek poczynając od II ligi po klasy okręgowe.

Sezon 1975/76 zespół „Żeglarza” kończy rozgrywki nowo powstałej klasy okręgowej województwa płockiego na 7 miejscu.

Rok 1976/77 piłkarze dzielnicy Radziwie kończą na 4 miejscu z dorobkiem 25 punktów.

Sezon 1977/78 zespół seniorów kończy na pierwszym miejscu wyprzedzając „Stal” Płock. W roku tym następuje zmiana nazwy klubu. Z ZKS ,,Żeglarz” dokonano zmiany na ZKS „Stoczniowiec” z patronatem zakładu Płockiej Stoczni Rzecznej. W meczach o III ligę „Stoczniowcy” grają, z „Lechem” Rypin remisując 0:0 i przegrywając 1:3. Trenerem zespołu był Budzyński Jan. Kadrę zespołu stanowili: Jezierski H , Myk M., Pietrzak B., Świetlik A., Makowski A., Palusiński W., Wąsowski A., Morowiec R., Gąsiorowski L., Strzelczyk Z., Romanowski G., Garwatowski K., Borecki R., Pora W., Kobuszewski A.

Sezon 1978/79 piłkarze „Stoczniowca” w połączonej lidze między okręgowej płocko - skierniewickiej kończą na 5 miejscu z dorobkiem 35 punktów. W lidze okręgowej juniorzy zajmują 2 miejsce za drużyną „Ostrovii” Ostrowy. O jedno miejsce niżej seniorzy kończą rozgrywki w sezonie 1979/80. Zwycięstwo odnosi zespół „Mastwii” Rawa Mazowiecka.

Sezon 1980/31 piłkarze „Stoczniowca” kończą na pierwszym miejscu przed ,,Masovią” Rawa Mazowiecka. Kadrę zespołu tworzyli: Mrowicki S., Wachowicz B., Kijoch A., Pachniewski D., Markowski A., Wilczyński F., Kwiatkowski L., Parzęcki P., Płóciennik D., Kowalczyk R., Pora W., Fuz J., Romanowski G., Wrzesiński L., Wąsowskr A., Tarkowski W., Brzezińsk J., Oliwkowski M., Kędzierski L., Błaszczyk J., Paskuda T., Marszałek T.

Niestety drugie podejście w meczach barażowych i tym razem kończy się niepowodzeniem. W pierwszym meczu rozegranym u siebie drużyna przegrywa 0:2 z Narwią Ostrołęka. Również w spotkanie rewanżowe rozegrane na stadionie MOSiR w Ostrołęce kończy się wysoką porażką 5:0 płockich piłkarzy.

Najważniejszym wydarzeniem dla klubu, które będzie rzutować na dalszą jego działalność jest początek roku 1982 . W tym roku całą dzielnicę Radziwie nawiedza fala powodziowa. Stadion wraz z budynkiem zostaje zalany. Drużyna w rundzie wiosennej rozgrywa swoje mecze na stadionie płockiej „Wisły”. Wiele firm i organizacji deklaruje pomoc dla piłkarzy z Radziwia. Antoni Piechniczek, pełniący funkcję trenera drużyny narodowej piłki nożnej, zgłasza chęć rozegrania meczu towarzyskiego kadry w Płocku. Niestety była to tylko szczytna idea i do meczu nigdy nie dochodzi. Konkretna propozycję pomocy zgłasza GKKFiT przekazując na odbudowę odpowiednie środki.

Sezon 1981/82 piłkarze „Stoczniowca” kończą na odległej 11 pozycji z dorobkiem 23 punktów w 26 meczach.

Sezon 1983/34 jest jubileuszem 35-lecia istnienia klubu. Podczas uroczystości dokonano otwarcia nowo wybudowanego stadionu, którego wykonawcą była firma MOSiR z Gdańska. Uroczystego przecięcia wstęgi dokonał dyrektor WKFSiT J. Pech. Dzięki jego osobistemu zaangażowaniu możliwe było dokończenie inwestycji na jubileusz. Ważnym punktem obchodów było rewanżowe spotkanie juniorów o wejście do ligi wojewódzkiej. Młodzi piłkarze z Radziwia nie zawiedli swoich sympatyków i po zwycięstwie 4:1 awansowali do ligi. Trenerem zespołu był Budzyński J. Atrakcją obchodów było spotkanie oldboyów „Stoczniowca” i „Wisły”. Kibice z łezką w oku wspominali dawne derbowe pojedynki. Seniorzy nie zdołali wywalczyć awansu w jubileusz. Podopieczni Antoniego Jagackiego zajmują 5 miejsce z dorobkiem 30 punktów.

Sezon 1984/55 również nie spełnia nadziei pokładanych przez kierownictwo klubu. Po raz kolejny zajmują 5 miejsce również z dorobkiem 30 punktów.

Sezon 1985/86 piłkarze rozpoczęli z nastawieniem na awans do III ligi. Po rundzie jesiennej zespół zajmował 2 pozycje ze stratą 2 punktów do „Stali” Kutno. Kierownictwo klubu podziękowało dotychczasowemu trenerowi i z początkiem stycznia 1986 roku zaangażowano Zbigniewa Cytryniaka pracującego wcześniej z seniorami „Elany” Toruń. Po solidnie przepracowanym okresie przygotowawczym do rundy rewanżowej i obozie zimowym w Rzuczewie koło Pucka, piłkarze przystąpili do rozgrywek z nadziejami odrobienia strat. Zajęli pierwsze miejsce wyprzedzając „Stal” Kutno o 3 punkty. Pierwszy w historii awans do III ligi wywalczyli następujący zawodnicy: Piotrowski S., Marlęga Z., Kukuła D., Jedrzejewski W., Rosa W., Szymański M., Leliński A., Bodzanowski J., Ostrowski R., Fuz J., Kacprzak K., Dąbrowski J., Teofil L., Pietrzak L., Dorobek M., Mikołajczyk J., Olejnjczak P., Bartoszyński D., Soliwoda A. Duży udział w awansie miał energicznie działający zarząd, który sprowadził do klubu wielu zawodników płockiej „Wisły”, którzy nie mieścili się w składzie I zespołu. Również rezerwy wywalczyły awans do „A” klasy.

Sezon 1986/87 piłkarze rozpoczęli z nastawieniem na utrzymanie w lidze. Pomimo niepowodzeń jesienią, piłkarze zdołali wiosną zdobyć odpowiednią ilość punków i utrzymali się w III lidze. Zbigniewa Cytryniaka na 4 kolejki przed końcem sezonu zastąpił Waldemar Dziedzicz z „Fali” Kazuń. Koniec grudnia przyniósł zmiany we władzach klubu. Prezesem zostaje Kotarski Zdzisław, v-ce prezesem Józef Kudlikowski, v-ce prezesem ds. sportowych Zdzisław Glansberg, sekretarzem generalnym Ziółkowski Romuald. Członkami zarządu zostają: Palewski Włodzimierz, Zbyszewski R., Kelman Karolina.

Sezon 1967/88 obfituje w zmiany. Na samym początku rozgrywek piłkarze sprawiają niespodziankę wygrywając z „Wisłą” Płock na ich boisku 2:0. W połowie sezonu drużynę trenuje Prosowski Tadeusz zastępując Waldemara Dziedzieja. Otrzymuje on jednak propozycję pacy za granicą i po meczu z warszawską „Polonią” w rundzie wiosennej przyjmuje Grzegorz Woicki wieloletni zawodnik płockiej „Wisły”. Sezon kończy się sukcesami „Stoczniowca”. Piłkarze utrzymują się w lidze, rezerwy awansują do ligi okręgowej, a juniorzy pod opieką Kędzierskiego Leszka awansują do ligi międzywojewódzkej.

Jesienią 1987 roku następuje uroczyste otwarcie Klubowej Szkoły Piłkarskiej przy ZKS „Stoczniowiec”. Na uroczystość przybywają przedstawiciela władz miasta i PZPN. Twórcą i szefem szkolenia KSP zostaje Stanisław Tymowicz znany trener i działacz sportowy. W skład szkółki weszły następujące szkoły SP 2, SP 5, SP 6, SP 8, SP 18. Według założeń szkolenie odbywać się miało od 4 do 8 klasy w oparciu o w/w szkoły. Były To piękne zamiary ale rzeczywistość pokazała, że nie wszystko da się zrealizować. Jednak prawidłowo prowadzone szkolenie w SP 2 przyniesie w nadchodzących latach tej szkole sukcesy na skalę kraju. Końcowym akordom zmian w sezonie 1987/83 są wybory do władz klubowych do których wchodzą przedstawiciele dyrekcji firmy „Aika” działającej przy klubie. Niestety w dziedzinie sportu nie byli oni fachowcami co nie wpłynęło niekorzystnie na finanse klubu.

Sezon 1988/89 to kolejna reorganizacja rozgrywek, wg których w III lidze pozostaje 9 zespołów, a pozostałe 5 spada do ligi okręgowej. W składzie nastąpiły zmiany do „Stali” Mielec odszedł Kukowski T. Do zespołu doszli Starzyński A. ze ,,Startu” Sierpc, Sieradzki A. z ,,Masovii” Rawa Mazowiecka, Magierski G. z „Mazura” Gostynin.

Drużyna na finiszu rozgrywek sezonu 1988/89 zajmuje 10 miejsce i opuszcza szeregi trzecioligowców. Kwarantanna w lidze okręgowej trwa 2 sezony.

W sezonie 1990/91 podopieczni trenera Ślęzaka P. zajmują, 2 miejsce za ,,Włocławicj” Włocławek i awansują do III ligi. W kadrze zespołu występują: Brodowski T., Aleksandrowicz K., Chojnacki W., Bezel D., Kiełbasa J., Pawlak P., Olejniczak P., Matysiak P., Suita M., Zwierzchowski P., Figurski W., Zielmachowicz D., Lig M., Cieśla K., Fortecki P., Ujazda D.

W sezonie 1991/92 piłkarze „Stoczniowca” zajmują miejsce w środkowej strefie i utrzymują się w III lidze.

W sezonie 1992/93 rundę jesienną zawodnicy z Radziwia kończą na ostatniej pozycji z dorobkiem zaledwie 7 punktów. W efekcie fatalnych występów wiosną „Stoczniowiec” zajmuje ostatnie miejsce i spada do ligi międzyokręgowej. Jesienią 1993 roku grupa działaczy skupiona przy Fundacji Młodzieżowego Ośrodka Szkolenia Piłkarskiego im. Stanisława Tymowicza dokonuje zmian we władzach klubu. Nowym prezesem zostaje Tadusz Śmiechowski, v-ce prezesem ds. gospodarczych Zdzisław Kotarski, v-ce prezesem ds. szkoleniowych Zbigniew Pawłowski, sekretarzem klubu Zbigniew Kowalski. Członkami klubu zostają Janusz Mikołajczyk i Marek Czerwiński. Nowo wybrany zarząd postawił sobie za zadanie modernizacje obiektu, rozszerzenie szkolenia młodzieży, a w przyszłości zbudowanie solidnej drużyny seniorów na miarę III ligi.

Zarząd ten najbardziej wywiązał się z zadania dotyczącego szkolenia młodzieży, a to za sprawą dużego poświęcenia Janusza Mikołajczyka, Zbigniewa Pawłowskiego i Marka Czerwińskiego, którzy zajęli się naborem młodych adeptów piłkarstwa ze szkół podstawowych, min. z SP 2, SP 5, SP 21. Zajęli się oni szkoleniem trampkarzy. Trenerem juniorów „Stoczniowca" był Zbigniew Pawłowski. Wspólnie organizowane obozy przygotowawcze latem i zimą przynosiły oczekiwane efekty, które zaowocowały w późniejszym czasie. Zespoły trampkarzy i juniorów były wizytówką klubu z Radziwia w województwie płockim i nie tylko. Na turnieje halowe organizowane w przerwie zimowej przez kluby z całej Polski m.i.n Lechii Gdańsk, Jezioraka Iława drużyna prowadzona przez Janusza Mikołajczyka była zapraszana regularnie. Największym sukcesem jego chłopców było 2 miejsce na Mistrzostwach Polski piątek piłkarskich, które odbyły się w Krakowie. Mało tego, drużyna trampkarzy pod kierownictwem Janusz Mikołajczyka i drużyna juniorów młodszych pod kierunkiem Zbigniewa Pawłowskiego reprezentowała klub z Radziwia na Międzynarodowym Turnieju we francuskim Bulle, uzyskując tam wspaniałe wyniki. Trampkarze zajęli 2 miejsce, a juniorzy młodsi wygrali te imprezę.

Osiągnięcia młodszych grup wiekowych „Stoczniowca” przyćmiły niezbyt imponujące poczynania seniorów. Po spadku z III ligi jak dotąd do niej nie powrócili, głównie za sprawą złej polityki włodarzy klubu, a głównie nowo wybranego w międzyczasie prezesa Kotarskiego Zdzisława. To jego rządy doprowadziły do konfliktów na linii prezes-trenerzy, czego skutkiem było odejście z klubu najpierw Marka Czerwińskiego, a później Janusza Mikołajczyka i Zbigniewa Pawłowskiego. Ucierpieli na tym głównie młodzi uzdolnieni zawodnicy, którzy weszli właśnie w wiek juniora. Po odejściu trenera Mikołajczyka szkoleniem młodych piłkarzy zajął się Kędzierski Leszek, który za młodych lat również zakładał na siebie koszulkę z napisem ZKS „Stoczniowiec” Płock. Dzięki wcześniejszej solidnej pracy trenerów Pawłowskiego i Mikołajczyka juniorzy grali w najwyższej lidze makroregionalnej.

Drużyna seniorów po serii reorganizacji i przeciętnej grze grała w lidze okręgowej czyli V. W sezonie 1999/2000 drużynę seniorów objął dotychczasowy trener juniorów Kędzierski Leszek. Opierając zespół na swoich zawodnikach, którzy weszli w wiek seniora zaczął marsz do IV ligi. Zdolna młodzież „Stoczniowca” bez większych problemów wywalczyła awans.

Sezon 2000/2001 to przyzwoita gra „Stoczniowca”. Niektórzy nawet dopatrywali się w tej drużynie kandydata do awansu do III ligi, ale to tylko błędne nadzieje. Drużyna utrzymuje się w lidze bez problemów .Niestety znów odezwały się sprawy finansowe, które od dawien dawna nękały klub przy ulicy Kolejowej. Drużyna praktycznie w całości została rozpożyczona do innych klubów min z Targówka, Sierpca, Gąbina, łącznie z trenerem, który zajął się trenowaniem Błękitnych Gąbin.

Sezon 2001/2002 to czas występów drużyny „Stoczniowca” w IV lidze pod wodzą dotychczasowego zawodnika tego klubu Skouta Mariusza. Drużyna oparta na zawodnikach, których średnia wieku wynosiła 21 lal z góry skazana była na spadek w obliczu tak silnej ligi. Drużyna na koniec sezonu zajmowała ostatnie miejsce w tabeli z dorobkiem 1 punktu i znalazła się w gronie 9 drużyn, które na skutek kolejnej reorganizacji PZPN musiały opuścić IV ligę.

W sezonie 2002/2003 drużyna „Stoczniowca” wzmocniona zawodnikami powracających z wypożyczeń ulokowała się w środku tabeli. Niestety po zakończeniu tego sezonu odeszła kolejna grupa bardzo utalentowanych piłkarzy.

Następne lata dla klubu K.S. „Stoczniowiec” Płock nie były zbyt obiecujące. Spadek do ligi MLS, była to liga przejściowa miedzy IV a V ligą. Kolejne lata to gra w V lidze i nic nie wskazuje na to by drużyna awansowała wyżej.

K S STOCZNIOWIEC PŁOCK rocznik 1996 - strona nieoficjalna

Logowanie

Menu główne

Tabela ligowa

Statystyki drużyny

Kalendarium

Najlepsi typerzy

Statystyki

HISTORIA STOCZNIOWCA PŁOCK

Zegar

Reklama

Najbliższe spotkanie

Ostatnie spotkanie

Najbliższa kolejka

Wyniki

Ankiety